Kuşandığım Hal Şiiri - Ahmet Öztürk 3

Islatan hüzünle başlıyor nöbet.
Sesime ses vermez umut ağacı!
Gecenin kalbinde gam sepet sepet,
Ruhumda depreşen bir yivli sancı.

Göğüs kafesinde çırpınır umut.
Esrarını saklar sevda çiçeği.
Her yağmur yağışı erirken bulut;
Islak yüreğimden al geleceği…

Arzu: kof gönülde fosforlanan sim…
Hüzünse; ruhları hapseden zindan…
Âşık: akkor hüzne mahkûm bir resim…
Umurumda değil geçmesin zaman.

Beyaz bir zambakla yürür anılar.
Saçlarını esen rüzgâr dağıtır.
Gıcırtıyla kapanırken kapılar.
Hayalin gönlümde buhran damıtır.

İdamlık bir mahkûm şekil ve desen
Öykümde iç içe hüzün ve vebal
Uzayan bir hayal işkence ve sen:
İşte dört mevsimdir kuşandığım hal.

Eylül 1998
Ankara