Kuşaklar Şiiri - Muharrem Güney

68, 78 kuşaklarının hayranıyım.
Hayranlığımı hep yazdım.
Yazıyorum.
Yazacağım.
Ama yazarken aklımın ucundan geçmeyen,
Onlardan yüce kuşaklar diye bahsederken,
Dün biri geldi yanıma.
Gençti.
Düşünceliydi.
" Bugün benim doğum günüm. " dedi.
" Neden üzgünsün? " dedim.
" Neden düşüncelisin? " dedim.
" Kaç yaşındasın? " dedim.
Diye sordum.
Dedi:
" Yirmi dört yaşındayım. "
" Burada bu haldeyim. "
" Siz yirmi dört yaşında nerede ne haldeydiniz? "
" Nerelerde geziyordunuz? "
Önce bir anlam veremedim.
Sonra düşündüm.
Ben yirmi dört yaşındayken üniversite üçüncü sınıfta,
Doluydum umutla.
Hayaller uçuşurdu kafamda.
Gezerdik gönlümüzce sokaklarda.
Ama gezerken vardı hep bir yakınmaca.
Şimdi özlem oldu o yakınmaca.
Toplandık basketbol sahasında.
Toplandık bir kafede.
Bir yerde,
Kitaplar, defterler masada.
Konu yakınmaca.
O dersten şu sınav varmış.
Bu dersten o ödev varmış.
Başka dersten sunum varmış.
Hocaların dersleri,
Dersteki halleri,
Hep gülmece malzemesi.
Şimdi nerede?
Ne halde kendileri?
Aradım o dönemi beraber yaşadıklarımı.
O kadar oldu mu?
Ömür geçiyor.
Lafları,
Sadece bizim için özel değil.
On dört sene önce,
Dönem bir farklı kendince.
Bizim için bir kebap şimdi düşününce.
Sabah saat çalar.
Kafa yastıktan kalkar.
Kimin dersi var?
Bazen zıplar.
Bazen yatar.
Alınır başkasından notlar.
Dersten sonra,
Bizler böyleydik.
İletişim halindeydik.
Şimdi neresi olursa olsun,
İletişim yok.
Onun için fark çok.
Etrafta gülmeyen yüzler çok.
Laf yok.
İletişim yok.
Onun için ön dört sene öncesiyle fark çok.