Kuşlar Ürkmesin Diye Yol Değiştirenlerin ...

-Durduk yere-
Durup durduk yere gövdemi sarsa sarsa kopardı üç yaprağımı...

Azıcık sararmış diye!
Başka n'apsaydım.
Her gün doğumundan batımına,
Belki on kez dedim ki;

"Gün sarı"yı özledim!".
Duymadı.
Yahut duymazdan geldi.
Bari renginden hatırlasın diye,
Bir umut,
Yaprağımı sarıya dönderdim.*

Beni ilk gördüğü ânı unutmuyorum.
Mübalağa olmasın,
Gözlerinden yıldızların geçişini izledim.
Kadife kırmızısıydı o zaman çiçeklerim.
Kaldırdı sinesine öptü yapraklarımı.

"Ah..."dedi,
"Nereden de bildin bu rengi sevdiğimi".
Ve Itırlı kokumu,
Beni getirenin yanağına sindirdi.
İki göğüs kafesi arasında sıkıştım.
Hayatımda ilk o gün,
Şeddeli kalp sesi işittim.

İlk zamanlar günde üç kez öperdi yaprağımı...
Ta saksıdan duyardım sıcağını avcunun
Sesi ılıtırdı zemheride suyumu,
Derdi ki sularken hep;
"Sen bana benziyorsun"

Sonraları, dalgındı.
Boynum bükük beklerdim, hatırlasın diyerek
Toprağım kuruyunca ben kavrulur su'sardım,
O beni sulayınca hüzünlenir sus'ardı.

Günün birinde onu, ilk kez ağlarken duydum
İnkar yok, o gün bile suladı toprağımı.
Tadı bir tuhaf geldi, sanki ilk defa suyun
Fakat o günden sonra öpmedi yaprağımı.

Ben o ağlak sesini duyduğumdan beridir,
Çiçeğimi soldurdum.
Bilse ne acıydı tadı,
Ağlarken verdiği suyun...

Bilir misiniz,
Biz hepimiz yaratıldığımız o gün
Yaradan size -kader- yazdı, bize sadece -umut-
Ben de bir umut öper diye
Bir yaprağımı korudum.

Geçen gün onu duydum,
Bu kez ağlamıyordu.
Hissettim ama,
Ağlasa, dünya suya doyardı.
Yaklaşıp dedi ki ;
"Ben sana benziyorum"
Fakat bu kez de yüzüme bakmıyordu.

Ben o gün onu öyle görünce,
Savdığım çiçeklerin, döktüğüm yaprakların
Bir de gözünde çıngılanıp yandığını bir Ah'ın
Ve ölümü arzuladığımın,
O an farkına vardım.

Fakat yazgıdan müştekilik
Bizce de büyük "günah",
Bu sebeple -umuttan- asla vazgeçmedim.

Ben Sardunya;
Yeşermek umudumla "Gün Sari'yi özledim.