Yere serçeler konmuş, on yaşlarında çocuk,
Taşları fırlatıyor, yüreğimiz çok buruk…
Fırlattıklarını da pek denk getiremiyor,
Üç metre ileriden bir adam seyrediyor…
Şahsım çok ileriden artık sinirlenmişti,
Yavaş yavaş yaklaştı, nasihat verecekti…
Çocuğun bir kolundan, tutup konuşacaktı,
Rab’bimizden bahsedecek, Hakk’ı anlatacaktı…
-O kuşlar can taşıyor senin benim gibiler,
Bak yere yem konulmuş, acıkmış ve gelmişler…
Der demez anlamış ve vaziyete acımış,
Maksadı nasihatti, çocuğa kıyamamış…
Çocuk on yaşlarında, sevimli ve tertemiz,
Oldukça da masumdu, inceldi yüreğimiz…
Ağır ilaçlar içmiş belli bebek zekâlı,
Doğuştan rahatsızmış, altında bezi bağlı…
Seyreden babasıymış gariban ve de fakir,
Çocuk anlamaz, deyince tam ezilmişizdir…
Çocuktan yana idim, nasihat dahi aldım,
Rab’bimiz sabır versin, diyerek ayrıldım…
(2014)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 8.6.2014 04:34:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!