Kuş Kafesi Şiiri - Bekir Dalkıç

Ressam bilmesede çizmeyi bir resim,
Kalın bir fırça, bir kaç fırça darbesi,
Tuvalde bulanık bir renk cümbüşü,
Cilalı bir kaç cümle falan.
Ve etrafında gözsüz kulaksız yüzler, binler, yüzbinler.
Sorsan herkes anlar sanattan.
Bir tüyo verir ressam, atar oltayı,
Yüzer yeme sürüyle balık, bir kalabalık.
Ve dünyanın en anlamlı resmi oluverir o karmaşa.

Şair anlamasada şiirden, ürettikçe üretir bir dolu imge yığını.
Kağıtta çözümü meşakkatli, karmakarışık denklemler silsilesi,
Ağdalı mı ağdalı dizeler sarmalı,
Birkaç cilalı kafiye, noktalar, virgüller,
Ve etrafında duygusuz, düşsün, dümdüz insanlar bildiğin.
Lakin sorsan herkes anlar sanattan.
Okur şiirini şair, bir acayip dilden.
Sonra dünyanın en anlamlı şiiri oluverir tuhaflık.

Ve halden bilmesede politikacı, pek bilir hangi anahtarın hangi kapıyı açtığını.
Nutuklar atar bağıra çağıra.
Türlü vaatler ile gıdıklar en hassas noktalarını insanların.
Çevresinde nursuz, onursun yığınlar, bilgiden bilinçten muaf.
Sorsan herkes farkındadır herşeyin, söylenir de bilinmez.
Ve dünyanın en doğru düşüncesi oluverir safsata.

Şaka gibi yaşar gider şakadan anlayanlar.
Onlar dolaşmazlar çakallar gibi sürüler halinde.
Sarhoş olmazlar içmedikçe yalandan.
Ateşi tutar gibi tutarlar gerçeği.
Hep sonların sonrasına saklarlar mutlak olarak.
Ve asla kaybolmazlar o sislerin arasında,
Asla kaybolmazlar.

Ben ne bir ressamım, ne bir şair.
Elimde tutmadım kalın bir fırça ya da olmadı küt bir kalemim.
Dilimin ucunda bir gül, binlerce diken.
Bir tatlı söz, binlerce acı kelam.
Diyeceksem en güzel yerinde söylerim.
Hiç umrumda değil dünyanın kulpu, küpü, pahası.
Zaten verselerde almam,
Tek kalsam da vermem o çakallara selam.

Ve dahası, yuvam ferah, içim kırlangıçlar kadar rahat.
İşte öyle basit.
Zaten şiir dediğin kuşlar gibidir.
Yanıp tüter en kuru dalları, dumanı ve isi.
Bir gürültü ki şu dünyanın hali, malum.
Göğsümüz birer kuş kafesi.