Küs Duramam Şiiri - Osman Erdoğmuş

KÜS DURAMAM

Mademki müminleri kardeş yapmış Yaradan,
Bu Allah’ın emridir bilirim, küs duramam.
İçimize sokulmuş tefrikayı aradan,
Sabırla, ihtimamla silerim, küs duramam.

Sen-ben deyip birliğe vermemeliyiz zarar.
Muhabbete, sevgiye örmemeliyiz duvar.
Vahdeti sağlar isek yapacak çok işler var.
Gerekirse uğruna ölürüm, küs duramam.

Bir fındıkkabuğunu doldurmaz nedenlerle,
Pireyi deve yapıp düşmanlık edenlerle,
Sende varsa kıskanıp hasetlik güdenlerle,
Mesafeyi koruyup kalırım, küs duramam.

Yüze gülüp arkadan çekiştiren “Hümeze”,
Kaş-göz hareketiyle küçük gören “Lümeze”,
Boş sözlerle kafayı ütüleyen geveze,
Olanlara tedbiri alırım, küs duramam.

Miras bölüşülürken aldandım algısıdır.
Sana çok düştü, bana az düştü kaygısıdır.
Kardeşlerin kardeşle bitmeyen kavgasıdır.
Sevgiyle, merhametle dolarım, küs duramam.

Vahye sarılmak gerek samimiyetle, hazla.
Peygamberin sözüne karşı gelinmez asla.
Dargınlığın sürmesin sakın üç günden fazla.
Mutluluk türküsünü çalarım, küs duramam.

Küslüğün tek düşmanı selam verip almaktır.
Kur’an’ın ve sünnetin kapısında kalmaktır.
Kabahati affedip hoşgörülü olmaktır.
Yaralı gönüllere dolarım, küs duramam.