Küs Deli Gönül Şiiri - Adem Yıldırım

__ KÜS DELİ GÖNÜL__

Ne amansız fırtınalara yelken açtın
Ne yangınlara gözünü karartıp daldın
Kaç vefasıza aldandın da, dağlandın
Olmadı, yetmedi bunca acı uslanmadın

Hani derdine de, nazına da razıydın
Hani kovsa bile gitmez,yanında kalırdın
Bak işte, ne huzurun kaldı, ne de rahatın
Gitmekte zor kalmakta, arada kaldın

Etme; bulaşma sevdaya,yutar seni
Kanserli hücre gibi sarar bedenini
Yaktıkça yakar,sızlatır her yerini
Dedim inanmadın, heder ettin kendini

Her cefaya,sevda sandın da sarıldın
Yeter artık, bak bu sefer de faka bastın
Dön yuvana,yad ellerde boşa yıprandın
Bak bu yaralı halinle yapayalnız kaldın

Demedim mi sana, sonunda yedek kalırsın
Bin derdin var zaten,bin dert daha alırsın
Gün gelir başkasına gider, derin yaralanırsın
O giderken, takatin kesilir,ardından bakarsın

Sırtından vurur acımadan, “can” dediğin
En derin yarayı açar da, tuz basar sevdiğin
Yetmedi mi daha yar elinden bunca çektiğin
Yeter be gönül sınır tanımaz mı bu deliliğin

Suç senin deli gönlüm, isyan etme boşuna
Ne gereği vardı ki, zehir kattın tatlı aşına
Uslanmaz mısın sen, aklın gelmez mi başına
Şimdi git vur o deli başını, soğuk musalla taşına
...............................................

Dur dedim,öğüt verdim,kâr etmedi
Kızgın yağlarda haşladım yüreğimi,yetmedi
Acılardan dikenli tel çektim, hızını kesmedi
Kor alevlerde dağladım da, yine pes etmedi
Şimdi çek sinene de çileleri sus, sus gönül
Bak kalemim sustu, küstü bütün satırlara
SENDE KÜS ARTIK, KÜS SEVDALARA

15/ 07/ 2009 Erzincan - Üzümlü