Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Her taraf beton oluyor uzaklarda hep yeşil bir köy var diyoruz hep ama yakında onlarda kalmayacak kirli nefeslerimiz dahada kirlenecek gibi gözüküyor kaleminize sağlık.
Her taraf beton yığını
Uzaklarda tükenmek üzere olan ova
İnsanoğlu işte
Yavaş yavaş kendini yok ediyor. ...Sadece Bursa sözkonusu olsa, anlarım.Başatanbaşa tüm ülkede doğa sınır tanımadan tahrip ediliyor.Sit alanları atık parmak sayısı kadar azaldı.Şehirlerde sadece beton yığını gökdelenler ot gibi bitiyor.Bunlara müsaade eden ise,AKP iktidarıdır.Tek suçlu ise.onlara oy ile destek veren şakşakçılardır.Sizi ve şiirinizi kutluyorum.Yüreğinize sağlık.Tam puan verdim.
.Müthiş bir anlatımdı.Kutluyorum çok güzeldi.Çok içtendi. tebrikler
doğamızın doğal güzelliğini ne güzel şiirselleştirmişsin usta yüreğine sağlık saygılarımla
Hocam seksenli yıllarda eski cezaevinin pencerelerinden az seyretmedim Uludağ'ı ve teleferiği..
Altı buçuk yıllık cezaevi hayatımın iki yılı o eski cezaevinde geçti..
Anlam ve duygu yüklü güzel şiirinizi, ve o güzel dost şair yüreğinizi tebrik ediyorum..
Nicelerine dileklerimle..
Saygı ve Selamlarımla..
Sadece Bursa değil., ülkenin nerdeyse dört köşesi küçük beyinlerin 'çılgın' hesapları nedeniyle yeşilinin yok edilip çöle dönüş görüntüsü vermeye başladı bile...
Bursa'nın 'yeşil Bursa' günlerini bilen birisi olarak hüzün verici...
Kaleminize, yüreğinize sağlık sayın Fikri Özen...
Dağdan bir bakış kuş misali
Her şey ufacık görünüyor
Zengin, fakir, kibirli veya gururlu
Ufacıksın bugün varsın,yarın yoksun./Evet fikri arkadasim,ne güzel söylemissin,tepeden bakildiginda,zengini fakiri hep ayni,bugün varsak yarin yokuz,keske bu gercekleri herkes göz önünde bulundursada,kan dökülmese,kötülük yapilmasa,cikarcilik menfaatcilik yapilmasa,ama yarin yok olacagimizi o tip insanlar düsünmek bile istemezler.Yüregine,kalemine saglik arkadasim,kutlarim siirini,saygilarimla.
yüreğinize sağlık, Fikri Bey...umarım mesajlar doğru adrese ulaşmıştır...saygılar
Dokunma dertlerime şair, vuruldum, damla damla kanıyorum.
Çoktan unuttum gitti; ben neye nasıl inanıyorum! İnsan dedik
azdıkça azdı, insan dedik, daha ölmeden kendine mezar kazdı.
1957'de ilk kez Bursa'ya geldim. Yeşil, Çekirge, Muradiye,
Saat Kulesi ve Kültür Park, yeşillikler içinde küçük, şirin
bir kent... Kapitalist düzene açıldı en verimli topraklarımız
Lânet oldun bu düzene, bin kere lânet.... Anlamlıyıdı, güzeldi...
++
bu anlamlı öğüt veren şiirinizi beğenerek okudum sn.şair tam puanla tebrik ederim...selam ve saygılar
Bu şiir ile ilgili 54 tane yorum bulunmakta