Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
yaşadığımız yerlere vefa örneği ve gidişattan endişe duyan bir uyarı niteliğinde güzel bir şiir kaleminiz daim olsun
duygu deryası yüreğinizden çağlayan duyların anlamlı ve coşkulu şiirini ve yazan kaleminizi canı gönülden kutluyor bu cevherin bitmemesini bir ırmak misali hep çağlamasını diliyorum
Nasılda hoyratça tüketiyoruz doğayı.. gelecek nesilleri hiç düşünmeden hırsların kurbanı ediyoruz... Ah cennet Bursa. Yeşilin en güzel tonlarını saklıyor. Dilerim tükenmez beton yığınına dönmez.
Etkili anlatımı işle güzel bir şiir okudum. Kutluyorum Saygılar
DÜNYANIN NİMETLERİNİ SEBEPSİZ HARCIYORUZ İSRAF
İNSANDA KALMAMIŞ NE DİN NE İNSAF
BETONLARLA DOLMUŞ BAKSAN HER TARAF
İNSAN İNSANLIKTAN ÇIKMIŞ NE TUHAF
GERÇEKLERİ GÖREN GÖZLER KALMAMIŞ
YEŞİL YEŞİL BAKAR DAĞLARIN BURSA
SEN ŞANINLA YAŞA HER NE OLURSA
İNSANIN HAYATI OLMUŞ NE KISA
BİR BAKSAN VADİYE YANMIŞ HER TARAF
KUTLUYORUM DUYARLI YÜREĞİNİ ŞAİR SİZİN GİBİLERİN NESLİ ASLI ÇOK OLSUN DİLERİM
Son dizeleriyle,özellikle son dizeleriyle,çarpıcı bir şiirdi...Kutluyor,saygılar sunuyorum...
Bursa'ya ithaf şiirinizi beğeni ve özlemle okudum,annem Bursalı bu sebeple çocukluğumun tatil günlerinde dedem ve anneannemle çok güzel anılarım olmuştur,yüreğinize ellerinize sağlık...saygımla
Birileri rant peşinde koşarken soluk soluğa , bizlerde yaşadığımız yerlerin yok oluşunu mısralarda anlatıyoruz avaz avaz.... Yüreğinizi kutluyorum ...
Evet çok doğru bir tespit,maalesef kıymetini bilemiyoruz,doğayı bozuyor,gelecek nesilleri düşünmeden bencilce yaşıyoruz Her tarafta büyük büyük binalar soluk alacak bir yer bulamıyoruz.Siz de insanlık ayıbı olan bu konuyu çok güzel dile getirmişsiniz duyarlılığınız için teşekkür ederim saygılarımla şiirin hakkı olan tam puanı sayfanıza bırakıyorum.
yaşadığımız şehir ve doğa. Sakınarak bakıyoruz, kıyamıyoruz ama... Yurdumuzun her köşesi talan halinde. Sıcak para gelsin de nasıl gelirse gelsin anlayışındaki yöneticilerimiz, oldukça duyarsız. kulaklarını her eleştiriye kapatmışlar. Uludağ hala yeşil, tebrik ederim koruyabildiğiniz için. Bir de gelin benim memleketimin dağlarına bakın, içiniz burkulur, mermercilik elek elek eliyor, hiç kimse tınmıyor bile... Duyarlı yüreğiniz ve kalemine sağlık. + +
ULUDAĞ (KEŞİŞ DAĞI)
Sabahın seherinde
Giymiş gelinliğini erkenden
Almış sırtına beyaz ipek şalı
Öyle bir kurulmuş
Sanırsın kadı kızı
Gidemezsin zirvesine azametinden
Sarılmış Bursa'ya güneyinden
Sis çökmüş yaylasına geceden
Karlı duvağının ince tülünden
Kara çamlara değen
Gözü yaşlı bulutların üstünden
Sevgi yeliyle şehri okşarcasına
Koca bir tarihi kollarcasına
Öyle bir seyreder
Yeşil (beton) ovayı yüceden
Yüceden....
Korkarcasına....
Yüreği sızlarcasına inceden....
İnceden.....
İnci Germenliler
Şiirdeydim, beğeniyle okudum, duyarlı yüreğinizi kutlarım.SEVGİLERİMLE++
Bu şiir ile ilgili 54 tane yorum bulunmakta