Kuş'atılmış Şehirler Hüzünlü Devrimler Y ...

'Bir hüzün doğurdum ve adını 'çocuk' koydum, artık kalbim yok benim...'

Sen gidiyorsun,
Gözlerim ardından su döküyor.
Sağır bir dilencinin, konuşmaya ihtiyaç duyması gibi,
Gelmeni bekliyor yalnızlığım.
Ve ben,
İntiharlar biriktiriyorum paltomun iç cebinde,
Bana özel, sıradan intiharlar...
Biri klasik, kendimi ilaçlama eğilimi.
Diğeri biraz daha etkili ve yine klasik,
Bileklerimi kesmek gibi.
En sonuncusu, en uzun ve ızdıraplı olanı,
'Seni sevmek' eylemi.
Özlemek bile,
Duygularımı öldüren çok büyük bir katil şimdi!
Eminim, ölmek hiç bu kadar sevilmemişti.

'Çocuk',
Bakma benim çaresizliklerime,
Hepsi bir adamın tohumundan.
İsterse değmesin eli elime,
Dudağım dudağında yatıya kalmasın,
Apar topar dönsün evine.
İsterse, kessin bütün bağlarımı damarlarından,
Kanım kanına karışmasın.
Ama çocuk,
Terklerle aynı çatı altında bırakmasın beni!
Eminim, kimse böyle güzel üzmemişti!

Kuş'atılmış şehirler hüzünlü devrimler yaşar çocuk!
İhtimaller dahilinde sevişir tepeler,
Dağlar kıyıya uzanır, güneş yakar hepsini.
Bitkiler örter üzerlerini cesetlerin,
Ve hepsinin üzerinde 'sevmiyor'da kalan papatyalar büyür.
Bu şehirde çocuk,
Kuşlar aş(k) sızlıktan ölür.
Ağlarlar, ağlatırlar da, su bulamazlar içmeye...
Kuşlar çocuk,
Özgürlüğü unutan memeliler kadar halsizdir sadece...
Ve hepsi, uçmak için sevişir halsizce!

Kuşlar öldü çocuk.
Atıldılar ölüler limanına.
Deniz çocuk,
Mavisine küstü gök'yüzünden.

Kuşlar öldü çocuk!
Babam öldü,
Annem öldü,
Kardeşlerim öldü!
Veda dediğin,
Tüm şehri öldürdü!

Sus çocuk.
Kalbim hâlâ yok benim.
Bana sorma, gidende her şeyim.

1bir11 | 17:35
MerveCeylan.