Kuruyan Yaprak Şiiri - Turgut Çört

Bakarken uzun uzun ağaçlara şöyle,
O sırtımdan vuran dal da Bükülmüş.
Anladım ve dedim ki çekinme söyle?
Meğer bütün yapraklar Dökülmüş..

Gelen bahar ile sıra sıra ağaçlar,
Tek tek yere düşen yapraklar,
Yeni iklim için hazırlanmış evraklar,
İle bütün doğanın yüreği Sökülmüş..

Bir hızla farklılaşan bütün Evren,
Herkes heyecanla değişim içindeyken,
İçim haykırıyor diyor ki çok erken,
Durgunluk ile yenilik içime Sıkılmış.

Garip bir duyguyla geçmişi kaldırdım rafa,
Biranda yaşananları attım bir tarafa,
Artık hayal meyal hatırlayan bir kafa...
Galiba geleneklerim yeniliğe Takılmış.

Tutamıyorum yavaş yavaş kuruyorum,
O yumuşacık bedenimi sanki vuruyorum,
Gitgide sararan benzim ile duruyorum,
Tabii yeşeren hayallerim de Yakılmış.

Geldim tamamen hissedemez hale,
Bu gece gözüm takılı kaldı istikbale,
O benden önce filizlenen güzel lale,
Sanki umut içinde solarak Yıkılmış.

Tam dalarken umutsuzluk deryasına,
Başucumda oturan aile aldı beni dünyasına,
Güzel bir kız çocuğunun daldım rüyasına,
Bir hevesle bana dedi ki çok Şekilmiş.

O hanım hanımcık al yanaklı çocuk,
Elinde beni tutarken ağladı boncuk boncuk,
Evine aldı bir heyecan bir hevesle durduk,
Soğuktan sıcağa geçerken içim İrkilmiş.

Bir baktım ki o kız bana gülerek bakıyor,
Sevinçten gözlerinden tekrar yaş akıyor,
Derken annesi beni kurutmaya bırakıyor,
Ve kururken bütün yaralarım Dikilmiş.

Yepyeni umutlar dolu bir hayat doğdu bana,
Ümitsizlik hep yüzüme vurdu atamam yabana,
Baharın hüznü çökse de attım bir yana,
Kıpır kıpır içime umut tohumu Ekilmiş.

Sevinçler içindeyken kurumuş bedenim,
Artık o kızın hayalleri benim tek nedenim,
Doğadan ayrı devam etmekmiş kaderim,
Meğer keyfim dört köşeye Çekilmiş.