Kuruyan Tohum Şiiri - Mahmut Küpeli

Hayatta bir kez sevdim.
Sadece bir kişi taht kurdu gönlümde.
Onun sesi ile inleyen namelerim;
Onun sesi ile yankılanan kulaklarım;
Her daim onu arayan gözlerim,
her fırsatta onu söyleyen sözlerim,
hayalini canlandırdığım şu beynim
ve adını kalbime kanımla yazıp
onu unutmamaya and içtiğim
şu fikirlerim...

Her çehrede onu arayan
avuntulu bakışlarım,
hep onu özleyen, sadece onu gözleyen
ve bir tek onun için atan
aslan gibi yüreğim vardı.
En önemlisi de tüm bunları
ayakta tutan umutlarım vardı.
Onun bir tebessümü ile filizlenmeyi
bekleyen umut tohumlarım...

Şimdi ne mi oldu?
Umutlarım toprağa gömülmeden kurudu.
Sıcacık güneşin tebessümüne
maruz kalmadan kurudu.
Bir damla su görmeden çürüdü.
Kopuzun tellerinde sesi kurudu.
Dilimde sözler, gözlerimde
yaşlar kurudu. Filizlenip yeşermeden,
boy verip serpilmeden,
meyve veremeden kurudu.

Ağaç kesmek günahtı hani?
Tamam bir ağaç olamadı belki bu
umutlar ama zamanla olacaktı.
Yemyeşil, gölgesinde
çocukların oynadığı bir ağaç olacaktı.
Tufanda meyvenin bittiği
bir ağaç olacaktı.
Kim bilir, belki sevgililerin
gövdesine isimlerinin baş harflerini
kazıdığı bir ağaç olacaktı.
Ya da en güzel aşk namelerinin yazıldığı
kâğıtları veren bir ağaç olacaktı.
Belki binlerce kalem
olacaktı bu tohumlar.
Belki de o soğuk kış günlerinde
yuvaları ısıtacak ağaç
olacaktı o umut tohumları.
Ama olmadı, olamadı...

Bugün o ağacın katiline dedim ki:
"Ben divane bir şairim;
Yüreğine düşen bir parça ilhamı
teriyle pişiren,
şiir adlı o yemeği sofraya koyan
ve hayata sunan bir şairim."
Hani kaşık kaşık yersin yemeğini
de öyle doyar ya karnın,
işte benim yemeğimi de duyguyla yersen
anlar ve ancak o zaman tadına varırsın.

Fark ettin mi? Bir eksiklik var!
Anlam bütünlüğü... İşte o da sensin!
Birlikte bir şiir yazmaya var mısın?
Bırak ilhamın yüreğimde zaten!
Hece ölçüsü, kafiye de benden.
Sen sadece anlam katar mısın?
Hem yemeğimizin hem de hayatımın
anlamı olur musun?" dedim...
Nereden bilirdim ki beni
hiç mi hiç anlamayacağını...

Sonrası mı?
Sonrasını söyledim ya dostum:
Kuruyan tohum...