Kuruyan Sesteki Hayata Serzeniş

kurumadı aya astığım şiirler daha
serinletmedi dilimi güneşe serptiğim imgeler
döküldü göklere iliştirdiğim çiçeklerden yıldızlar
direnişteki yüreğim söz geçiremedi aşka
ateşler tutuşuyor öbek öbek
rüzgarlarımdan yayılan kokuların bıraktığı özlemlerde
daha çok iş var yapacak

görünen köye ne gerek var kılavuz olmaya
bir de bu kılavuzda kargalık boy gösteriyorsa
çıkılmaz içinden hiç pisliklerin
düşler boğulur batakta bata çıka
bostana inen danalar kovalanalı yılları sömürmüş zaman hoyrat vuruşlarda
çok dereler akmış altından bu köprünün
şarkılardan tutulacak fallar
görünmezken artık kahvenin telvesinde de
ve titreyen bacaklar kaldıramazken ağırlığını
bükülmüş bedenin
göze çekilir bağı cesaretin
diklenen her güne gülümsenen günaydının ardından
beklenir hiç tanışılmayan dostu sonsuzluğun
toprağa açılan çukura da götürülmez ya
yarım kalmış bitirilmeyenler
ertesine atılmış dilekler
gitti mi gider
dönüşü beklenmez bu gidişin

ama kurudukça bırakır kendini birer birer sözler
ölüm yaşarken de girer koynuna sana sormadan
ışık söner gözlerinde

10.02.2007

Atilla Güler