Kuruyan Pınarlar Şiiri - Resul Aslan

Sessiz sedasız terk ettin yuvamı
Lakin şiddetli bir kasırga bıraktın
O gece göklere kadar kabardı gönlüm
Sarp dağlardan savrulan bir dere oldu gözyaşlarım
Yıktı, darmadağın etti sinemi
Bir sel gibi alıp götürdü yüzümde açtığın gülleri
Sonra azaldı git gide
Gün geldi hiç akmadı
Hiçliğe açıldı kirpiklerim
Kurudu göz pınarlarım
Oysa ben onları okyanus sanırdım
Gün gelir beni boğar derdim
Çölleşti göz çukurlarım
Meğer insan sade sudan boğulmazmış
Susuzluk da çok can yakar hatta alırmış