Kurumuşsa Dallarım Şiiri - Asya Yıldız

Beni bıraktın ya bu karanlıklarda sensiz;
Bilmem... Ne demeli sana.
Hangi sözcükler ifade edebilir hissiyatımı.
Taşır mı kelimeler sitemimi.
Yorulmaz mı benliğim sensizlikte çılgınca koşarken.
Ulaşmak istediği çizgiye takılıyken gözleri,
Belirsizleşince ufuk;
Hüzne teslim olmaz mı gökyüzü.

Çok geç değil.
İnan bana.
Umut taşıyorsa yürek,
Beslenebiliyorsa ümitler geç değil.
Gönlüm nasır, ama taş değil.

Düşüncelerin seni hapsetmesine izin verme,
Bu düşünceler senin olsa bile.
Ele geçirmeye çalışma kendini.
Sev, arzula, nefret et tüm içtenliğinle.
Galip gelmek önemli değil.
Yaşam bu, yarış değil.
İzin ver benliğinin yaşamasına.
Tut ellerinden, kaldır; düştüğünde çaresizliğiyle.
Ağladığında ellerinle sil göz yaşlarını.
Anlamaya çabala,
Mutlulukları savur avuçlarından.

Gün geldi dallarım çiçeklerle coştu;
Gün geldi döküldü kırmızıya çalan yapraklarım
Nemli topraklara.
Vazgeçtiğim de oldu kendimden.
Tüm duygular kenetlenmişken çevremde olumlu ya da olumsuz;
Bir tek sese özlem duydum.
Açabildiysem gözlerimi,
Açabilip bakabildiysem etrafıma;
Bir tek ona ihtiyaç duydum,
Aradı gözbebeklerim ısrarla.
Bir cıvıltı kulaklarımda, bayram mutluluğu yaşatan...
Rüzgarın sesine karışan kanat çırpışları...
Bülbül dalımdaysa kurumuşluğuna rağmen;
Mevsimlere inat çiçek açarım.
Güneşe verir sırtımı, yaprağımdan gölge yaparım.
Köklerimi daha bir derine salarım...
Dallarımı göğe açarım...

Güneşimi çalmışlar.
Mevsimler birer birer terkteler.
Yapraklarımı tutamaz oldum dallarımda,
Dallar durmaz oldu gövdemde.
Köklerim çekilir oldu topraktan.
Kulaklarım sağır oldu, gözlerim kör.
Rüzgar bencilliğine bürünmüş,
Boğar olmuş salt kendi sesiyle beni.
Günü hapsettim bir pencereye,
Çektim perdelerini.
Gecelere teslim oldum...

Seni kimler aldı?

Çok geç değil.
İnan bana.
Ellerim perdelere dokundu dokunacak.
Bir umut besliyorum ısrarla can evimde.
Bir güneş değil beklediğim.
Bir minik yıldız parıltısı seçebilsem gecede...
Savurup perdeleri, açacağım penceremi.
Kapanmamak üzere...