Kurumuş İnsanlık Şiiri - Hüseyin Erol

Zaman ahir zaman yalpalar akrep,
Üf dese İsrafil taşımaz yükü,
Unutulmuş kahve mis gibi salep,
Kurumuş muhabbet sevginin kökü.

Siyah çamur petrol kana eşdeğer,
Güçlüden yanaymış adalet meğer,
Eşekten insana mirastır semer,
Güçsüze katıktır taşların kökü.

Bir parça ekmeğin başında devler,
Bir lokmaya talip bin fakir evler,
Dünyayı sarıyor yanık alevler,
Kurumuş söndürmez suların kökü.

Yerin altı altın düşmez gramı,
Yeter bitsin artık yoksul dramı,
Bu fakir yetimler açar yaramı,
Kurumuş insanlık zekâtın kökü.