Kurumuş Güller Mahvetti

Hiç güneşin doğmadığı bu yerde
ölümüne susuyorum hayata karşı...
Sen olmadan çekemiyorum içime o bukle saçlarının kokusunu;
avutuyorum kendimi hergün humuslu toprakları harmanlayarak...
Ki aslında sen, sen bile yollamadın bana bir mektup
Bu taştan sert, soğuk parmaklıkların ardına...

Biliyorum naletliyorsunuz beni hepiniz, sen de...
Ama ben bunu bildim, bunu yaparım, bildiğimi okurum...
Kendim ettim kendim buldum, günahı boynuma...
Ama sen? Sana söylüyorum, anma beni, alma azına adımı,
sevme beni, hatırlama artık beni...
Beni sen değil, dün sabah yırtık beyaz bir zarfın içinden çıkan kurumuş güller mahvetti............