Kurumuş Bir Pınarın Şiiri - Ömer Ulu

Kurumuş eski bir pınarın
Çeşmesi kadar mahzundu
Görenleri sarhoş edip
Gönülleri tutuşturan dudakların

Yaklaşsan yakacak sandığın
Bahar kokularını kucaklayan soluğun
Özler olmuştu kapı ağzında
Nöbete yatmış ölümü

Silkinip atamıyordun
Kırılan kalbinin tozunu
Tek tek sönüyordu
Sokak lambalarının titrek alevi
Kapkaranlıktı rüyalarının şehri

Göğün kapıları açılıyordu
Karşılamak için senden kopan bedenini
Git demek geliyordu içinden
Ben daha hazır değilim
Ölümün yatağına uzanmaya
Madem gideceğim koparak senden
Son kez uzanayım
Kollarının beyaz aydınlığına.