Kurumak Dallara Özgüydü Oysa

Kazandığında...
Kaybetmiştir aşk,çoktan.
Tüneller geçersin yeni yerlere.
Geleceğin yer hep aynıdır,bilmezsin.
Köpek sesleri mi?
Onları boş ver...
Şimdi arkadaşlarım trenler.

Her karanlık
Bir aydınlığı getirmez sonra.
En azından,bunun için sevilmez karanlıklar.

Yüzler vurur,
Çarpılıp gidilen kapılar gibi.
Boş odalarda asılır düşüncelerim.
Suçlu çocuklar gibi başını eğme...
Dönecek yer kalmayınca
İnsan nereye döner ki,kendinden başkaca?
Rüzgârlara sarılırdık,
Sarılacak şey olmadığından.
Kururduk;
Kurumak dallara özgüydü oysa.

(İstanbul)