Kurum"un Ölümü Şiiri - Osman Murtaza Gökdal

Güneş en koyu karanlıkta doğar
Eller ses verir, hep sussa da başlar
Umut olur “kurum” ve zulmü boğar
Her bahar soğuklardan sonra başlar

“Eylem” olur zor zamanlar ve kışlar
Birlikte geçilir en dik yokuşlar
Yürekleri çelikler sert bakışlar
Gökyüzüne uçar “Kurum”dan kuşlar

Bir diriliş bestesiydi bu inan
İmkânı olmayan, inanan insan
Cesur, erdemli, adil Akif İnan
“Kurumu” yüceltti kalbinde iman

Nicelik değil, amaçtı nitelik
Zulüm duvarına açmaktı delik
İnanç vardı olmasa da metelik
“Vefa” sağ’nağında erir sahtelik

Onlar yüz oldu, yüzler ise binler
Küçümsedi nefret içindekiler
Dere ırmak oldu, taştı “nehirler”
Bir “dev” ancak devi sessizce dinler

Gün döndü kış geçti oldu bahar yaz
Kalpler karardı çaldı davul ve saz
Duyulmadı ne itiraz ne de ikaz
Durma artık ellerinle mezar kaz

Düşmanla değil nefsinle bu kavga
Kalmadı yola çıkanlara vefa
Olmadı, yolda buldukların deva
Artık koltuk, makam, mevkidir “dava”

Rahatlık çökünce hep ben, hep bana
Hemen üşüştü çakal ve akbaba
Unutuldu çileler ve de mana
Yıllar içinde döndük biz yabana

Beden hasretiyle ağladı ruhum
Çare kalmadı yenildi gururum
Yüzler is içinde bağladı kurum
Yollar içinde işte yolculuğum

“Devler” duymaz ki kaldı mı onurun?
Dinlemez hiç, sorun senin sorunun
Sen hakkı ve sabrı kuşan ve korun
Gurbet elde öldü artık “Kurumun”