Kurulur Mizan Şiiri - İdris Çetin

Kar, dolu, yağmur; arkasından yağdırılır taş,
Düştüğü iğne ucunda; ne ayak kor, ne de baş.
İnsan için doğar; yeni bir hayat, yeni bir vücut,
Felaha erer, daima Rabbi için yapan sücut.

Kaçışır insan; anneden, kardeşten, babadan,
İnsanlar kaynar, ateşle kızdırılır kazan,
Kıyamette amelini eline verir onu yazan,
Anlarsın gerçekleri, fiilini gördüğün zaman.

Az ya da çok yolculuk bitti, işte bitti.
Bir ömür, saniyelik derken gitti.
Mükâfat ve ceza için kurulur mizan,
Belirlenir, senin âcizane durduğun hizan.

Amelde ağır ya da hafif gelme endişesi,
Delik deşik eder, demirin eti kaşıntısı,
Yakar beyni, dünyanın sorumsuz yaşantısı,
Kalmaz yüzünde, mutlu günlerin neşesi…

Ebedi dönüşümüz kapısınadır, Rabbimizin,
Kabul olmasını diliyoruz, âcizane duâmızın.
Amelsiz îman, meyvesiz ağaç gibidir;
Kökleri kurumuş, küflenmiş çekirdek gibidir.

Allah’ın ipine sarılmaktır, asıl gâyemiz,
Adâlet, hak, hukuktur hedefimiz;
Allah aşkı doldurmalı, kalbi durmaksızın,
İki dünya için de, çalışmalıyız oturmaksızın.

Konya /1991