Kurulu Saat Şiiri - Ethem Sözen

Ve…
Kurulu saat,
Tüm hızı ile çalıyor.
Azim olanın kesin irade
Ve takdiri ile,
Vakit tamam…
Zaman kendini yeniden ayarlıyor.
Ve kainat yepyeni bir tarih düşüyor,
Bu zamandan sonraya.
Ve kıyamete kadar sürecek olana.
Nübüvvet Güneşi doğuyor,
Nur dağına,
Nur dağının zirvesindeki mağaraya,
Ve mağarada tefekküre dalmış Olana,
Onunla birlikte,
Nur iniyor bütün Kainata…

Ve…
Kurulu saat,
Çalışmaya başlıyor.
Şaşmamacasına bir salise bile,
Ne ileri ne geri.
Vakit tamam…
Zaman yeniden doğuyor.
Tarih yeniden yazılıyor.
Kainat şahitlik ediyor bu olaya,
Bu manzaraya…
Nur dağı aydınlanıyor nurdan,
Nur iniyor Hıraya,
Nur iniyor. Nur Peygambere…
Cebrail Melek kutsal emaneti,
Teslim etmenin heyecanında.
Tefekküre dalmış O EMİN’E,
Amine’nin Öksüzü,
Abdullah’ın Yetimine…

İkra! ..
“Oku” diyor Cebrail.
Ne olduğunu anlayamıyor,
İlkin O ÖKSÜZ VE YETİM.
İkra! ..
“Oku” diyor Cebrail.
“Ben okuma bilmem”diyor,
Öksüz ve Yetim.
Derken sıkıyor O’nu Cebrail,
“Oku”! ..
Ne okuyayım?
Yaratan Rabbi’nin adıyla
Oku! ...
O ki insanı bir kan pıhtısından
Yaratan,
Rabbin büyük kerem sahibidir.
Kalemle insana öğreten.
Sarsıldı Nur dağı,
Sarsıldı mağara,
Ve sarsıldı kainat,
Bu eşsiz hitaptan.

Sustu Cebrail,Öksüz de sustu.
Nura gark oldu kainat.
Ve Yetim korktu.
Çıktı mağaradan
seher vakti yürüdü.
Titrerdi yürürken evine doğru,
Nur dağı eteklerinden…

Çevirdi nur gözünü,
Nur dolan gök yüzüne.
Gördü Arşa kurulmuş,
Cebrail’in yüzünü.
Tevazu ile eğildi sonra,
Acele yürüdü
Dağın eteklerinden…
Bir an çevirdi gözünü sağa,
Sonra sola,
Önden ve arkadan,
Yine Cebrail’i gördü,
Nurdan.
Ayan ve beyan…

Ve…
Kurulu saat çaldı
Nur dağından,
Nur dağının Hıra mağarasından.
Zaman hazırlanıyor,
Son Nebi’nin gelişine.
Her şey kendine,
Çeki düzen veriyor.
Selamlıyor dağ, taş O’nu.
Ve ağaçlar selamlıyor bu son Nuru.
“Selam Sana Ey Muhammed”
“Selam Sana Ey son Peygamber.”

Ve MUHAMMED evine yürüyor,
Yüzü solgun.
Evinin kapısını çalıyor,
Bitkin ve yorgun…
Kapıyı açan biricik eşi,
Hayret içeren ifadesi
Ve heyecanlı sesiyle soruyor:
Ne oldu sana Ya MUHAMMED! .?
Nedir bu hüzün?
Neden sarı ve solgun yüzün?
Söyle bana Ey iki gözüm…

Nebi içeriye giriyor.
Titrek sesiyle:
“Beni örtünüz.beni örtünüz Ey Hatice…”

Öylece yatıyor sağına,
Bütün haya ve edebi ile,
Ayaklarını çekiyor karnına.
Susuyor örtünün altında Nebi,
Kendine geliyor,
Nurdan kainat Peygamberi…

Hazırdır artık Cebrail’in,
İkinci gelişine.
Ve geliyor Nur’un Meleği,
“Ey örtüsüne bürünen kalk”
“Uyar ve korkut! ”
“Zira Sen ALLAH’IN son Peygamberi…”
Örtüyü sıyırıyor üstünden,
Ve kalkıyor kainatın kutlu Rehberi..

O ne kalkıştı Ya Rab!
Bir daha yatmamacasına,
Ve bir nefhada serdi putları,
Bir daha kalkmamacasına.
Temeline oturttu Tevhidi,
ALLAH’IN DİLEDİĞİ GİBİ…

Kutlu olsun Sana Ey Peygamber,
Kutlu olsun sana Kur-an-ı Mübin,
Ve kutlu olsun ümmetine,
Kutlu olsun bu mukaddes davan,
Hoş geldin Ey son Peygamber…

ETHEM SÖZEN
Nisan 2007