Kurulmasın Şiiri - Mehmet Tekmen

Sevgiden aşktan yoksun,eyvah! bugün de geçti.
Patlayan balon gibi,o da yokluğu seçti.
Gitme dur,diyemedim; başımı eğip kaldım.
Yalnız kimsesiz burada,loş sessizliğe daldım.

Koşarak her bir canlı,yer yüzünden çekildi.
Çırpınıp uçamıyan; bir kuş,en son şekildi.
Ayaklarım gitmedi,sabit kaldı zeminde.
Göz yaşlarım döküldü,birleşti eleminde.

Boşlukta sonsuz zaman,hareketsiz duran can.
Kavramak zor görmeden,hissiyatta heyacan.
Gelip giden duygular,canlılığa işaret.
Varlığın.varlığını; isbatından ibaret.

Dururken hareketsiz,saatlerce ayakta.
Neleri hayal ettim,neler oldu uzakta.
Silindi gözlerinden,tümden şekil ve renkler.
Uzaklaşıp kayboldu,seslerdeki ahenkler.

Yoklukmuş meğer en son,var sanılanın gücü.
Ne düşündürür acep,develerin hörgücü.
Kum minyatür taş ise,nedir evrende insan.
Doğrusu şaşıp kaldım,dönmüyor çünkü lisan.

Günün son ışığıyla,sarmaş dolaş birlikte.
Buluştuk eski dostla,ikimiz sessizlikte.
Yalnızlığı seçmişiz,sadece kendimize.
Başkasına gerek yok,anlaşırız biz bize.

Şimdi karanlıklarda,ıssız soğuk mekânım,
Dolaşmıyor damarda,kurudu akan kanım.
Hareketten korkarım,sessizlik bozulmasın.
İstemem, duran saat; bu akşam kurulmasın.