Kurudum (163) Şiiri - İbrahim Arslan

kurudum,

sevgiyle akarmış nehirler,
sevgiyle açarmış çiçekler,
sevgiyle başlasa her yeni gün
sevgiyle bitermiş ömrün...
bense hiç akmamış bir nehir,
şerbet yerine sanki bir zehir.
kanım çekilmiş vücudumdan
kurudum...
bir ağaç zannederdim kendimi,
ağaç bile olsam şimdi,
kup kurumuştum...

sevgiyle başlayan kelimeler,
sevgiyle tutulan eller,
sevgiyle yanan ateşler,
o ateşe su mu işler.
yansan bu ateşte
olur mu külün?
günahı var mı bir gülün
susuz,sevgisiz kalmışsa, solmuşsa...

bense tazeyken koparılan dalından
sonra hayata küsen şair..
olamadım Münker-Nekir
yaşayan cenazelerin başında
affedin Akifler,Necip Fazıl'lar
olamadım yolunuzda..

en verimli çağımda,bu genç yaşımda
ne çabuk yoruldum.
kestiler kolumu yahut dalımı
meyva vermeden kurudum,
kurudum...

utanıyorum..
hayata sevgiyle açmadığım için gözlerimden...
30.06.2007