Kuru Yaprak Misali Şiiri - Üzeyir Bayram

Ne birine anlatabilirim kendimi, ne de anlayabilirim kimseyi
Kuru yaprak misali; rotası olmayan rüzgârlara verin beni...

Ne insanlar görsün beni, ne de hayvanata yem olayım
Kurumuş bir yaprak gibi sade, tadsız ve tuzsuz kalayım..

Ne sevilen bir papatya, ne de yeşermeyi bekleyen bir dal
Ufal Üzeyir..! Yeşeremedin madem; kuru yaprak gibi ufal..

Kimi aklını övüp; oynatıyor onu, ve tımarhaneyi boyluyor
Kimi ise, bütün sağırları toplayıp; şarkılar, türküler söylüyor..

Ben de yitirdim sanırım; en özel ve belkide en güzel değerimi
Umudum diyorum.. Kurudu da, birden hiçe çevirdi hayallerimi

Kurudum madem, yok olup gitmeliyim bu 'sözde' cennet yerden
Ne faydam olur birilerine, ne de fayda beklerim artık kimselerden

Şimdi bilmiyorum kimler uslu, kimler akıllı ve kimler zavallı
Uzun zaman oldu, otçul bir hayvana öğle yemeği olmayalı..

Dünya cennet bahçesi de, bana mı bütün kusur ve zeval
Ufal Üzeyir..! Yeşeremedin madem; kuru yaprak gibi ufal..