Kuru Yaprak Şiiri - Murat Tuğci

Ben unutamadım hiç
Saramadım yıllarca
Göremedim hiç gülünü
Yaşadım mevsimlerin en güzünü
Kuruyan yapraklarla dost oldum
İlk tanışıklığımız düştüklerindeydi
Tuhafça hepsi benimleydi
Sonra ilerledi dostluk
İlerledikçe kurudular
Olgun birer can oldular
Dost oldum onlara
Savrulurken kırılsalar da
Girdaplarına tüm hayallerimi alsalar da
Ömrümü kırık parçaları ile yansıtsalar da
Dost olmuştum onlarla
Kurumuşta olsalar ölesiye candan
Anlatırlar ya candan ya canandan
Kurumuş yapraklar
Kırık hayatlar
Ne kadar aynı
Ne kadar yalnızlar
Bir oraya bir orda ya
Bilinmeyen baştan bildik sona
Savrulup kırılırken
Kavrulup biterken
Ne kadar aynı
Ne kadar yalnızlar!
Kurumuşlarla kırıklar
Seni bana hiç unutturmadılar
Sorarlar öyleyse ne işin var orada
Bu kurumuşların arasında
Ne yapıyorsun onlarla
Neden diye uzatırlar!
Bilmezler ki o yapraklar
O kurumuşlar
Benim kırıklarımı sararlar!