Kurtuluşumuz Ölümdür Ya Da Vokta

ah aşktır vâr eden bu kıvrak zamanı ,
bir öpüş ile doğan insan;
ellerin yalnızlık.
gözlerime bıraktığın ağır yük,
öldüresiye süren bu acıyı ,
ihtiyar bedenime,
bir hastalık gibi işliyor yavaş yavaş .
fakat bir kanser değil,
yine de babamın ölümünü düşünmek kadar,
koyuyor bana .

bu bakışmalarımız günahtır ve aykırı bir eylem içindeyiz biz,
park boş, evden uzaklaştık,
sığınacak kimselerimiz bir bank gibidir artık,
gece vakti gider, Allah ile bir kalırız .
katlanılmaz bu kaderimize,
söven kimsesiz bir adamım ben.
fakat yine de;
çocuklar gibi alıp geleceğim sana,
yakın bir zamanda saklıdır mutluluğumuz,
bu kurtuluşumuz ölümdür, ya da bir votka,
neyse, sokul sen şimdi yanıma,
seni seviyorum.