Kurtuluş Destanı Şiiri - İlyas Özmen

Kabus gibiydi o yıllar, milletim ağlıyordu,
Bir bir paylaşılıyordu yurdumun toprakları.
Saltanat, taht derdinde ve dağıtılmıştı ordu,
Çekilmişti gönderlere, işgalci bayrakları.

Anadolu’m mahzun, Anadolu’m öksüz ve yetim,
İnliyordu Anadolu’m; derinden, sessiz sessiz!
Asırlardır esaret ne bilmeyen memleketim,
Düşman çizmesi altında, inliyordu çaresiz!

Milletim tüm benliğiyle hazırdı savunmaya,
Çelik gibi bir gövde ve mangal gibi bir yürek!
Ne top, ne tüfek, ne mermi istiyordu atmaya,
Bu tarihi yazmak için; bu millete baş gerek!

Yıl, bin dokuz yüz on dokuz; mayısın on dokuzu,
Umut dolu bir gemiydi; Samsun’a demirleyen.
Kovmak için yurdumuzdan çapulcuyu, soysuzu;
Gök gözlü, yalın kılıç, bir devdi gemiden inen!

Gözleri şimşekti, devin bakışı çeliktendi:
“Esaret kaderi olamaz! ” dedi, ulusumun.
Öyleyse: ”Ya istiklal ya ölüm! ” diye gürledi.
Kopmalıydı başı, yurduma göz diken soysuzun!

İşte böyle başlıyordu milli mücadelemiz,
Doğrulmuştu Anadolu, hazırdı Küçük Asya.
Bağımsızlık genelgesi, hürriyet sevincimiz,
Türklüğün tek ülküsünü, yazıyordu Amasya.

Dava büyük, dava yüce, hiç durmak olur muydu?
Önce Erzurum’da bir kongre, ardından Sivas’ta.
Gün milli birlik günüydü, heyecan sardı yurdu,
Yeniden dirilişti bu, hasta yatan ulusta.

Ve umutlar Ankara’da; filizlendi, yeşerdi.
Yakındı özlenen günler, dinecekti gözyaşı.
Anayasamız yazıldı, artık söz milletindi,
Dört bir yanda başlatıldı, bağımsızlık savaşı.

Tüm Anadolu’yu sardı: ”Allah Allah! ” sesleri,
Görev; vatanı düşmandan söktürüp arıtmaktı.
Bedeli kan bile olsa kucaklayıp zaferi,
Yarına umutla bakan bir millet yaratmaktı.

“Ordular ilk hedefiniz Akdeniz’dir, ileri! ”
İşte bu komutla tümden kanatlandık, şahlandık.
Eylül’de bir şafak vakti, ağarırken tan yeri,
İstiklal Marşımızla biz, İzmir’i kucakladık.

Bu bir masal değil elbet, bir kurtuluş destanı,
Topyekün mücadeleyle hürriyeti kazandık.
Kanımızla sulayarak biz, bu cennet vatanı,
Türkün yenilmezliğini, dünyaya kanıtladık!

23 Nisan Anısına...