Kurtulma Kendinle Oynamaktan..

dar geliyor gömleğim
yakasını açıyorum yalanların
adına şiir tutuyorum
kitabına uymayan aşk
ellerim uzarmış şehirler arası
adres sormuyorum
sormuyorum aylardan mayıs
ayaz keser her kelime
muhtemelen nefes darlığı.

sırf gülesin diye
saçlarımı kesiyorum
uzuyor hece...
kesik kesik öksürüyorum
günlerden geriye.

buz iyi geliyor ağrıyan göğsüme
seni çiziyorum
yağmurlu bir güne
hiç olmayan beni bir de
'tahribat yaptıysam'..
kapalıyım tamirat nedeniyle:
ah! abdal' diyor ya kanayan dilim
yine de
baş kaldıran her özne
kalem kırıyor içime...

dışımda kalıyorsun ya
sağım solum
yaslansam diyorum soğukluğuma
diyorum ki
kanatlarım kanatlarım
kan/sızım hallerimden
her sözüm ayrı biçimde
sana bakmıştı en son yüzüm
ki kendi yüzsüzlüğüm
artı değeri:
som hali sensizliğim.
bir ağaç ne kadar büyür köksüz
öksüzlüğüne
inanmış mıydın suya inat?
tarihi tersten okuyabilmekmiş marifet
gözlerini açık unut
ölçüsüz uçarmış serçeler
ilk sanığı sevişmelerin.
aşkın rızası için
tahliyesine umudun..
diyorum ki
kendimi duymaktan yorgun
hani nehir
yatak hani.
terliyorum sesine
enseni öpüyorum...

ihtimal gelirsen:
dokunmadan uyandır beni
eski bir tanıdık gibidir karanlık
tam ortasında: ihlal...

bulursan beni yakalama
yakalama diyorum
takınığım bu sözcüğe
bahar/sızım...

saçmalıyorum ve sayıklıyorum belki de
kendi közünü ateşleyen kül
en mahrem yerinde
en masum yüzünde
en günahsız gözlerinde
kanat/sızım
eldivensiz ellerim
İyi huylu, uslu
ve hafifleten yüreği
şaşırtan seni
iki elin geçimsizliği
biri ören duvarı
yıkmaya gönüllü diğeri
yalın/sızım

devrik selamlar söyle kendine
derini yüzdüğün gecede
yalan/sızım
kendini: oynamaktan kurtul
diyorum ki
kurtulma kendini oymaktan
ve bağışlama beni...

21-11-2007