Kurtuldun mu benden? Şiiri - Gökhan Koz

Yine ben sevgili yarim, kurtuldun mu benden?
Hadi kurtuldun diyelim, kaçamazsın kelimelerden...
Bir bu kelimeler kaldı, seni arayıp bulduğum,
Yalan! buna da inanma, budur kendimi avuttuğum.
Kelime yalan! Şiir yalan! Bir çift güzel söz yalan!
Bir sen gerçek sadece, gül bu gönlümde açan.
Bu bedenin ömrü var, ama bu aşk yaşar ömürsüz,
Yanmakta durmadan gönül, hem odunsuz, hem kömürsüz...
Dedim 'Kendi gönül denizimde, kendimi boğuyorum;
Anlamaz mısın sevdiğim, ben seni seviyorum'.
Dayanamadım! Söyledim sana seni sevdiğimi;
İçim içimi yiyor, zannetme seni gönlümden sildiğimi.
Ya gülün gönlüne, gül bahçesi olup kurulsam,
Ya da yanan bu gönül, taş olsada kurtulsam...
Sendin o gönül için onca savaştığım,
Elle tutulmaz birkaç kelime ancak ulaştığım.
Baş koymuşum ben yoluna, artık bir daha dönmem,
Toz olur, toprak olur, bahçende 'gül' olurum, ölmem...