Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Düşündürücü bir yazı... Ne diyebilirim:(
Kadir Tozlu
Yürek acıtan hikayeler ne yazık ki duyduğumuz zaman acıtıyor sonra unutulup gidiyoruz.Artık aileler bile dünyaya getirdiklerine sahip çıkmıyor kutluyorum sevgiyle kalın.
....Sahibi de çıkmamış.Şimdi kimsesizler mezarlığında.İnsan hayatının ne denli ucuz ne denli değersiz olduğunu görmek/bilmek için...fazla söze ne hacet
sevgili Atiye,insanların kendilerine yabancılaştıkları bu zamanda insanın ve insanlığın değeri kalmamış..
böylesine hassas bir konuda gösterdiğin duyarlılık için kutluyorum güzel insan.kalemine ve yüreğine sağlık.
sevgilerimle..
duyarlı olmak hayata....bu gün neyim değil yarın ne olacağım demeli onun yerine kendin koymalı insan oğlu ama nerde....modernlik diyorlar komşunu tanımıyorsun kendimize yabancılaştık bırakın başkalarını...Allah rahmet eylesin bunu ona yapanlarıda bildiği gibi...
kutluyorum duyarlı yüreğini sevgilerimle
Kurtlar Sofrasında Ölüm...
Son gördüğüm de oldukça yorgun,hayata kırgındı. Selam verdim,selamımı almağa bile gücü kalmamıştı.Yürüyüş parkının tenha bir duvar dibinde saçları, üstü başı darmadağın..benzi solgun,boşlukta gezinen bakışları ile oturuyordu.
...Aslında önceki yıllarda kamu da görev yapmış ve emekliliğe ayrılıncaya kadar düzgün bir yaşam sürmüş olduğu bilinirdi.Emeklilik sonrası her ne
sebeptense aklını yitirmiş.Tedavisinin/zaptedilmesinin sıkıcı,uzun süreçler alması ile ailesi de artık olanlara yenik düşmüş.Bu vurdum duymazlığı fırsat olarak belleyen kadın evden kaçmış.Hiç tanımadığı şehirlerden birinin acımasız sokaklarına,daha sonra da KURTLAR SOFRASINA düşmüş.
....Konu bana aktarıldığında,her seferinde yaptığım gibi tüm yetkilileri bilgilendirdim.Sokakta bir kadının ne büyük risk altında olduğunu defalarca anlattım.Ne yazık hiç işe yaramadı.Duyarsızlık had safhada.Hani bana dokunmayan YILAN Hikayesi..tıpkı o’nun gibi.Tedavisine devam etmesini sağlayacak,kendisini kötülerden ve de kötülüklerden koruyacak kimseler yoktu yanında.Ara sıra uğrardı işletmeme,yemek söyler,harçlık kordum eline.Sonra yine çeker giderdi bilinmeze.
....Sesi,soluğu duyulmazdı uzun zaman.Ta ki...son kar mevsiminin o zifiri gecesine değin.Arkadaşın biri getirdi haberini,yerel bir gazetenin beşinci sayfasında araya sıkıştırılmış iki minik satır.ÖLDÜĞÜ YAZILIYDI..ÇAY BOYUNDA/VAHŞİCE.
....Sahibi de çıkmamış.Şimdi kimsesizler mezarlığında.İnsan hayatının ne denli ucuz ne denli değersiz olduğunu görmek/bilmek için...fazla söze ne hacet
Atiye Danış
MÜKEMMEL ANLATIMLI BİR YAZI,,EMEĞİNİZE SAĞLIK ATİYE HANIM,,
insan, kendinden bir uzaklaştımı dünyanın en yalnız ve aciz varlığı haline düşer... doğanın kanunuysa sürer ve toz eder... bir kuytu yer olur durabildiği...duyabildiği ise belki bir ıslık yada bir pislik kokusu burnunda.. avucunda gül kurusuyla...
Düşüncelere süren, aynada kendimizi gösteren paylaşımınıza teşekkürler..
İnsan beynine sahip değil ona vahşice her şeyi yapanlar... Sevgilerimi yolluyorum.
kendimizi sorgulamamız gereken anlar...
insanlığımızı...
vicdanımızı....
ve geleceğimiz...
biz ne olacağız yarın...
duyarlı yüreğinize sonsuz saygılar değerli kalem...
uyaran yüreğinize...
selamlarımla...
Keşke herkez sizin kadar duyarlı olabilse,bizim keşkelerimiz bitmez Atiye hanım.
Kutluyorum
Sevgiyle
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta