Kurtlar Sofrası Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

Henüz çocuk sayılacak yaşta
buluverdi kendini bir sofrada.
Bir tas çorba, yanında tabanca,
kime baksa kopkoyu yüzlü,
elde tespih, yanakları pürüzlü.
Birkaç laf edecek oldu çocukça
nasıl susacağını bilemedi
kurşun bakışlara maruz kalınca.
Gün, ay, yıl derken
öfkeyi gördü, kavgayı gördü,
korkudan küçüldükçe küçüldü.
Küçüldükçe, büyüdü, büyüdü...
Kuruldu bir gece sofranın başına
bir sürü esmer adam da yanına
sonra koptu gitti uzaklara...
Can arkadaşlarını düşündü,
annesinin dizi gözünde tüttü,
çok değil ki daha dündü.
Bayram sabahları aklına düştü,
koltuğunda seccadesi, bir çocuk,
yanında sert bakışlı, sıcacık bir dev.
Gözlerinde bir damla yaş belirdi,
dudaklarında bir fısıltı: “babam”,
hep son anda yetişen tek adam...
Kapı gıcırtısıyla dağıldı hayalleri
hayalden de öteydi gördükleri.
Bir dev adam girmişti kapıdan
çekip almıştı onu kurtlar sofrasından.
Arkalarında bir sürü şaşkın adam
yürüdüler aydınlık karanlıklara
ve daima bayram sabahlarına...