KURTLAR Sofrası Şiiri - Ramazan Kılıç

Paramı insanın tâkat dermanı,
Ayarı kaçırmış, bozmuş fermanı,
Çareler aramış, bulmuş amanı,
Halil İbrahim yok, kurtlar sofrası.

Uyanık geçinir, sabah tez olur,
Hep bahar görmeden, yıllar yaz olur,
İnsanlık kavrulur, gönül köz olur,
Anlamaz dünyayı, kurtlar sofrası.

Zanneder ki kula kader yazarım,
Kaderi Hakk yazar,olmaz pazarın,
Sadece inatsın, dersin azarım,
Halil İbrahim yok, kurtlar sofrası.

Utanmaz harama, helâl diyerek,
Zıkkım olur bilmez, haklar yiyerek,
Kendini akıllı sanır,gülerek,
Sofralar kurulur, kurtlar sofrası.

Hakk bırakmaz belki, suçu mahşere,
Uğratır da seni, belaya, şerre,
Mevlâm rızık verir, yeter beşere,
Gözü doymaz her yer, kurtlar sofrası.

Bir gün döşeklere düşer, inlersin,
Yalvarırsın gelmez, ecelin gelsin,
Bilir de iblisi, hâla dinlersin,
Bir bak şu âleme, kurtlar sofrası.

Ne kadar koşsan da, dönersin başa,
İyilik,kötülük, gider mi boşa,
İnsan ol yeter ki, az ömür yaşa,
İnsanlığa yetmez, kurtlar sofrası.

Teraziler artık, tamam tartmıyor,
İnsanlık eriyor, insan artmıyor,
Vallahi yüreğim, hiç abartmıyor,
Koca dünya her yer, kurtlar sofrası.

Gözü kör, kulağı duymaz, ne çare,
Ahmak desem olmaz, belki biçare,
İnsanlık bölünmüş, bak kare kare,
Koca dünya, olmuş kurtlar sofrası.

Mevlâna der: Lezzet gelir mi dıştan,
Lezzet bulursa kul, hep gelir içten.
Hakk,Ol,der yaratır, isterse hiçten,
Halil İbrahim yok, kurtlar sofrası.

Ramazanım sözün, gider yabana,
Herkes uysa sakın, uyma zamana,
Bir gün döner beden, sapa samana,
Bu nedir be,her yer kurtlar sofrası.

İstanbul 09 08 2011