Kurtla Tilki Şiiri - Yusuf Tatar

Aç bir kurtla kurnaz bir tilki,
Gezerken kırda kurt demiş:
Merhaba, tilki kardeş!
Arkadaş olalım, ister misin,
Bulursak nerede bir av, birlikte yer misin?
Hay hayyy, demiş tilki, elbet olurum,
Hem de göreceksin, sana sadık kalırım.
Tamamlayıp sohbeti başlamışlar yürümeye,
Tilki de neşelice kuyruğunu sürümeye.
Yiyeceği bol yer biliyorum diye söylemiş,
Sadık kalma yerine bak ki neler eylemiş.
Gitmişler uzun uzun,
Varmışlar bir dağın ormanına,
Tilki demiş ulaştık yiyecek harmanına.
Ormanın kapısından girerken içeriye,
Tilki kurda sezdirmeden hemen çıkmış geriye.
Meğerse nöbetçi imiş aslan bab-ı ormana,
Yiyememiş bizim kurt, bakakalmış harmana.
Üstelik nöbetçiye varıp esir kalıyor,
Tilki de arkasından sinsi sinsi gülüyor.
Şimdi kurt ağlayarak, arkadaşa demiş ki,
Lüzum yokmuş başkaya, yiyeydim seni keşki.
Kurt bakarak tilkiye, orda aklı uyanmış,
Fakat geçmiş iş işten, gelmiş ölüm dayanmış.
Aslan parçalarken kurnazın arkadaşını,
Kıpırdatmamış bile tilki “kardeş” kaşını.
Çünkü bilerek yapmış arkadaşa oyunu,
Şahidin yokluğundan gizli tutmuş huyunu.

İşte her dili dönen sanılmasa evliya,
Doğruların hukuku kaybolur mu, öyle ya? ! !
(Kayseri Lisesi 1956)