Kurtla Kuzu Şiiri - Kadir Soytürk

Kurt demiş ki bir gün minik kuzuya:
-Çer - çöp atıyorsun içtiğim suya;

Ağzından artıklar, ayağından kir
Toz – toprak ne varsa hep bana gelir.

Bulandırıyorsun, suyumu benim
Bilmez misin yoksa huyumu benim?

Kısaca şudur ki son diyeceğim
Suçun büyük, seni de yiyecegim!

Can havliyle garip düşer telaşa
Kolay mı, yaratan vermesin başa!

Yalvar – yakar olmuş hemen kuzucuk
-Ne olur merhamet edin azıcık;

Siz kaynağın ta başından içerken
Aşağıda, ta ovada olan ben;

Nasıl olur bulandırmam suyunu?
Bütün bunlar bir düşmanın oyunu!

-Fazla konuşup da kızdırma beni
Çoktan karar verdim yemeğe seni

Kuzu eti ile beslenirim hep;
İstersen bulayım başka bir sebep!
......................................

Kurtlar aç kalınca iner şehire
Yerler korumasız kralı bile!

Kurttan öğüt almış medeni dünya
İnsan hakkı falan hikaye, hülya!