Koca, zulmüne,
Çocuklar yersiz endişesine,
Yalnızlığım da benimle olan mesaisine
Ara verdi.
Oh be!
Annem bana kaldı.
Bir de atkı koyup çantaya,
Ördüğü kazağı göndermiş.
Sanki öpmüş koklamış;
Biliyormuş gibi kucaklayacağımı,
Gönderdiği kazağı okşamış.
Hasret varmış gözlerinde,
Aşk iki kişilik biliyorum ama;
Annem, babam ve kardeşlerim benim öbür yarım.
Olur ya! Kız kardeşim kovulmuş olabilir el kapısından;
Yalnızlık tak etmiştir; annemin, babamın o tatlı canlarına;
Erkek kardeşim bıkmıştır belki de karı dırdırından.
İlk değil, düşüncelerimle arkadaşlığım,
Yanlış saatlerde yalnız oturuşlarım;
İlk değil, dünyayı kurtarışlarım.
Şehir uykuda
Ben ayaktayım.
Bir kabuktur fotoğraf,
Gizler içindeki gerçek seni.
Sen nasıl istersen, odur görünen;
Bilinmesi gerekenin aksine.
Bir de şarkı mırıldan hafiften;
İşiteyim ki sesini, sarsın bütün benliğimi.
Birden bir telim kopsun, sen de onarmaya çalış;
Ama dikkat et bir şey olmasın ellerine,
Çünkü ben bir gitar,
Sen de tek sahibimsin.
Hepiniz ayrı umutlarla geldiniz dünyaya;
Yaş on, onbir, oniki oynansın misketler, körebeler, birdirbirler;
Haydi! Koşun kızak kaymaya;
Kafanızda yok oyundan küfürden başka hiçbir şey.
Ya yoksul kardeşlerimize ne demeli?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!