Kurtar Beni Anne, Ağrılarım Artıyor...

Ben ağlamasam/kahkahası olamazdın bu şehrin.

Kefareti ödenmiş umutlarım vardı benim.
Uyuşmuş bedenimde sık sık nükseden şizofren kanamalarım.
Anne şefkati mutsuzluğumun arasına gizlediğim hüzünlerim.
Usumda saklardım yalnızlığımı.
Şarkılar söylerdi bana yalnızlık, en yalnız sesiyle.
Sonra sus/ardım.
Şeklim, şemalimle uyuşmazdı.
Zannıma leke sürülürdü.

Sen ekilip, yalnızlık biçilmek ne garip şey.
Ağrılarım artıyor anne.
Gel kurtar beni!

Uykumun içine ediyor kabuslar.
Uslanmaz bir çocuk büyüyor içimde.
Kör oluyorum kendime.
Kör bakıyorum, aynadaki ifademe.
Salgın gibi çoğalıyor acılar.
Oradan oraya sıçrıyor.
Her tarafım kanıyor da,
Bir yüreğim çok acıyor...

Anne,
Çok ürküyorum artık.
Bulutlar inmiyor uyurken gözlerime.
Şimşek çaktığında,
Sığınacak bir göğsün de yok artık.
İnsanlar çok insafsız.
Sen gibi sokulup,
Babam gibi vuruyorlar beni.
Kurtar beni anne,
Ağrılarım artıyor...

Vadesi dolan umutlarım var,
Borcu ödenmemiş hüzünlerim.
Okuyanlar beni şair sanıyor anne,
Oysa yari anlatanlar
Şair doğmaz,
Şair ölür/bilmiyorlar...