Kurt Yasası Şiiri - Mahmut Küpeli

Suçlu bir akşamın sisli saatleri…
Dolunay yavaş yavaş göğe yükseliyor.
Hava tam ulumalık…

Kurtlar puslu havayı sever.
Efsununla pusladığın
bu kurt yalnızlığı;
hangi dağın hangi ininde,
hangi dilin hangi dininde
hangi kurt töresinde yazılı?
Sürüyü terk ettin demek?
Kurt kapanına kıstırıp yüreğimi,
bir kuzuya diş geçirdin demek?
Çoban köpekleri sarsın dört yanını!
Artık bu dağda duramam!
Şehre iniyorum…

İzinden yürüyorum köhne kaldırımları.
Şehirde, dağdaki kadar ışık saçmıyor ay.
Şu ışıklar sanki bu kentin
sahte yıldırımları…
Hedefe kilitlensem de
kirişi açmıyor yay.

Gördüm, şehirde yuvan in değilmiş.
Adına duvar denen bir setin arkasında,
Adına artık denen bir etin yarkasında,
Adını bilmediğim bir itin parkasında,
Kızıl güneşlerde boynun eğilmiş.

Kurdun ensesi de sevdası
da kalındı oysa…
Ne acımasız avcılar
çevreleyebilirdi bizi
Ne de kaftan giymiş kurt düşmanları…

Bu şehir;
kurt pençeni pati yapmış.
Bu şehir;
yurt töreni ati yapmış.
Bu şehir nasıl bir girdapmış?

Şimdi sürüye bir çağrı, uluyorum:
Toplanın kurtlar haydi hilal taktiği!
Düşmanın kalbinde bir ağrı buluyorum:
İşte bu; kurdun dişine kan değmesi!
Şehir itlerinin kurda baş eğmesi…

Sen isimsiz it;
O çenen ensemi kavrar mı sandın?

Sen biçimsiz kurt;
Gidişin sürüye zarar mı sandın?

Şehir itleri düşman olsa da birbirine,
Kurdu görünce birleşirmiş.
Kurt ise zarar gelmesin diye sürüsüne,
Kendini itlere dişletirmiş.

Şehirde itler var:
İtin havlaması, itin oyunu var!

Dağda kurtlar var:
Kurdun uluması, kurt yasası var!

Kurt yasası der ki:
Kurdun eşi tek olmalı!
Ömrünü ona adamalı!
Ölüm bile ayırmasın diye
kurt kursağını yırtıp,
eşini yalnız koymamalı!
Kurt koyup giderse,
onu kurt saymamalı!

Sen;
Kurt postu giyinmiş kancık!
Ancak enik doğurursun!
Bu dağlar gelmez sana!
Çöplerden artık yoğurursun…
Kurt düşmez itin oyununa!
Kendini kandırırsın!

Şehirde itler var:
İtin havlaması, itin oyunu var!

Dağda kurtlar var:
Kurdun uluması, kurt yasası var!