Kurt İle Kuzu Şiiri - Halil Yılmaz 4

Sevimli, cömert hayvan koyun
Yavrusu kuzu, oynar oyun
Hasmı da kurt aman duymasın!
Hava puslu tuzak kurmasın!

Koyun; “Körpecik küçük yavrum
Mera da koşar- zıplar kumrum
Kurda -Kuşa pay olma yavrum
İbrahimlere Koç ol kuzum.”

Koyun; “Kurt sürüye saldırsa,
Yavrumu dağlara kaldırsa,
İşte o zaman yanar bağrım
Bu acıya nasıl dayanırım?”

Kurt, puslu havayı bekledi
Günlerce sürüyü gözetledi
Kurt; “Ah! uyusa şu köpekler
Ağzıma layık semiz etler.”

Çoban; “Karabaş devriyede
Can kuzularım emniyette
Gidip yatayım kepeneğimde
Sürüm nasılsa emniyette.”

Karabaş; “Çobanım ayakta
Biraz kestirsem şuracıkta
Sahibim zaten dolaşmakta
Zarar yok biraz horlamakta.”

Kurt; “Hava’da tam sisli-puslu
Başımda postum, kuzular uslu
Karabaş mışıl mışıl sızmış
Çobansa rüyalara dalmış.”

Kurt, sürüye sessizce dalıp
Kara kuzuyu aldı çekip
Karabaş, Çoban baka kaldı
Kurt çoktan dağlara vardı.

Kurt; “Adım kurttur, hür yaşarım
Avı kapıp dağa taşırım
Tüyümü döker değişirim,
Lakin değişmez karakterim.”