Kurt-çakal-insan Şiiri - Esma Atalay

Doğruydu.
Dürüsttü, çalışkandı.
Yalan söylemez, söyleyeni sevmez,
Haktan yana olur, adil davranır,
Kul hakkı desen akan suları
Durdururdu...
Bir gün:
-Gideceksin dedi biri.
-Konuşmayacaksın dedi.
-Sorarlarsa anlatmayacaksın dedi.
Akşam yağmur yağdı aniden.
Gitti aniden...
Ağladı, yüzünü gökyüzü yıkadı...
Anlamadı, ne için, neden?

Kurtlar sofrasında yenilmiş yemek,
Yeni bir çakala denilmiş afiyet.
Meğer çakallar el üstünde tutulurmuş da
İstenmezmiş çalışanda, insani meziyet.
Koltuk sevdası varmış gerçekten.
Yollarında taş isen çektirirlermiş eziyet.

Zaman herşeyin dermanı...
Kovalar yıllar yılları.
Ah etti giden elbet duyar Yaradan'ı
İnsanlıktır tutunacak dalı.

Çakallarla kurtlar dans eder
Bu sıralar, denetim müziği eşliğinde
Giden, gittiğinden memnun
Uzaktan seyreyler...
İçindeki dürüst çocuk çeker kalbinin ucunu
Dememiş miydim... der.
"Mevlâm neylerse, güzel eyler."