Kurşunları Sıkardım Yüreğime

Serin esen rüzgar
Farkında bile değilim
Sonbaharda bulutlar arasında
Güneşin kaybolması gibi
Sende gittin
Ben titriyordum
Hıncımı yenemiyordum
Kaybetmişliğin acısı
Ağır ağır yürüdüm
Ayaklarımı sürükleyerek
Düşünmedim bile
Neden...
Karanlıktan öte
İnsanlar....
Sessizce konuşan
Duyarsız davranan
İçlerinde acıları yaşayan
Yürekleri dağlanan
İçli bir şarkı çalıyordu
Meyhanenin bir köşesinde
Kendimi aradım
Hiç dikkat etmedim
İsmi neydi acaba
Birine sormak istedim
Benden farksız bakışları
Anlaşılmaz ifadesi
Nedendi
Şaşkın bakışlarım
Sorgulanmadan
Bir kadeh daha istedi
Zor anlaşılır sesiyle
Dertlerini sıraladı
Teselli için yutkundum
Sıra gelmeden bana
Dert bir olsaydı
Sıkar kurşunu yüreğime
Akan kanlara aldırmadan
Giderdim...
Son sözü oldu
Vakitsiz,zamansız, savunmasız...
Bizde yalnız değiliz
Yukarıda allah var diye düşündüm
Bilinen sözler teselli olmaz
Bildiğim için sustum
Etrafa bakındım
Umutlar ölmüş
Saat teselli oldu
Gecenin üçü
Gitmek zamanı
Senin gibi sevdiceğim
Yaralarımı sarmadan
Yaradana sığındım
Başka çaremde yoktu
Evin yolunda yürüyorum
Sabah olmadan içeri girdim
Duvardaki resimlerini
Sorgulayamadan
Yatıp uyandım
Yine bir gece
Sensizliğin koynunda
Yalnızlığımı yaşattım