Kurşun yaramdan öp beni Şiiri - Beşir Çitak

KURŞUN YARAMDAN ÖP BENİ

Şimdi akşam, sonra gece
Umutla beklerim sabahın ilk saatlerini
Sakalımdan siliniyor dokunuşların izi
Kekeç bir özlem, dağlar yüreğimi
Avuçlarımda yarınsız bir gençlik
Cebimde bayat ekmek kırıntıları
Sen gel, umudumdan öp beni

Kara günler devirdim, ardı ardına
Ne şiirler çürüttüm, kör zindanlarda
Çocukluk özlemi kanatırken ömrümü
Uçurumlar büyür, tutsak bakışlarımda
Zamansız göç etti, mavi ve esmer çocuklar
Arta kalan, koca bir hüzün, koca bir yara
Sen gel, yaramdan öp beni

Hep mavi sandığım, gökyüzüne bakıyorum
Oysa karasını da bilirim, gri ve kızılını da
Ne pişmanlıklar keşkeler koydum baş ucuma
Ne kefenler sardım, sahipsiz düşlerime
Ve kara toprağa verdim çocukluğumu
Günahsız bir çocuk gülüşü var gözlerimde
Sen gel, gözlerimden öp beni

Ne ağır bir yaradır dildeki tutsaklık bilirmisin
Bildiğin ne varsa, yutkunup susmak ne zor
Bu ne amansız bir yaradır kanar dinmez
Nasıl bir ateştir ki, külü alevden daha kor
Çırılçıplak bir ölüm soyunmuş bana
Şuramda, tam solumda, bir kardeş kurşunu var
Sen gel, kurşun yaramdan öp beni