Kurşun Kalem Şiiri - Macit Kuruçay

Ne kadar çok yıldız var başımda
sağım solum
pırıl pırıl ateş böceği
gece ayaza çaldı
rüzgâr esiyor
yozluk karanlık bulaşıcıdır
a canlar
ışıkta öyle
revâ dersen bu ölüm vur öldür
çekinme
elini yiğit alıştır
ısınırız belki de

kırk yılın başı
kırkım çıktı
kırk ikindi yağmurlarında kutsandım
gözümü bir açtım kırk yaşındayım kırk
kırk harâmîler
kırk
kırk dilim
kıranta kırklara karıştım

bilirim
her dolma kalem kurşun kalem değildir
artık iyileşsin diye
dışa dönük içe dönük
tırnaklayıp tırnaklayıp
kanatmıyorum yaralarımı
tırnaklarımı da yemiyorum
yaralarım kazandı bu harbi
İllallah
ben pes ediyorum

ah ne zormuş iğdiş etmek bütün korkuları
ne zormuş
kekre çoğu zaman ahraz oluyorum

gündüz mâvi yazmalım
gece kara
saf ipekten ama
şu deniz de olmasa
insan kime anlatır ki yüce derdini
denizin kulakları yoktur
amma gözleri
illâ gözleri

fakirin silâhı bir tas üflemelik çorba
yanında bir dilim ekmek
çok şükür doydu mu doydu
bir bardak su ver
elhamdülillâh
ediplerin kurşun kalem
sıkıp sıkıp kendilerini ıskaladıkları
kara saplı bıçakla
ciğer ciğer ağırca yaraladıkları

siyâset davulu bızbız ile çalınmaz
bizim köyde ey ahâli
bizzat davulun tokmağı ile çalınır
yastıkaltı yastıküstü
cennetlik cehennemlik şiirlerim var benim
hem vallâhi hem billâhi
anamın ak sütü gibi helâldir
biriktirdim
yürek akçesi
al hepsini al
bunları da al
bunları da
götür bozdur
zehir zıkkım değil
helâl ü hoş olsun

ammâ ki
velâkin
çiçekleri kaynar su ile sulamanın
kime ne faydası var
çay demle şâir kanı
içelim
demlenelim
teneşirde köpürdükçe köpürüyor ölülerimiz
su kesmiyor
kelâmda öyle
doldu taştı keleme köy mezarlıkları
haberin var mı

bir düşünsene
dinozor bu dünyadan geldi geçti zürriyeti yok
amma nokta kadar karınca
hâlâ nüfuzlu
hâlâ zürriyetli
bil istedim.