Kurşun Gibi Değil, Ben Gibi

Bir söz düştü geceye
Ne kalır sabaha, ne silinir ezberden.
Bir öpüş durdu dudağımda
Gitmelerin eşiğinde, iç çekişlerin derdinden.

Aşka veda değildi bu,
Bir aşkın kendi kendine darılmasıydı.
Sen çekip gittin belki,
Ama ben, kendimde kaldım en çok.

Aman aman...
Yakıp geçtiğin izler kurşun değil artık
Benim damarlarımda ateşten harfler…
Ve ben o yangından bir şiirle döndüm!

Bir yaz güneşi mi sandın beni?
O erir gider...
Ben, tam ortasında doğarım yangınların,
Yalnızlığı sarar da yakarım kaderi.

Son bakıştaki o gözler mi?
Evet, kaldı aklımda...
Ama artık sadece
Bir düşmanın zayıf noktası gibi!

Aman aman...
Yandım deme sakın bana
Ben, yanarak yazan bir şairim,
Senin bıraktığın küllerde doğan.

Her adım bir isyan,
Her mısra meydan okur gidişine!
Seninle değil, senden güçlü olan benliğimle
Yazıyorum son sözümü:

Gidene yol,
Kalana taht kurulur!