Kurşun Asker ve Şemsiyenin Müze Çıkışlı ...

Kağıt gemiye koydular mavili, allı kurşun askeri,
Arıyor sevdiğini, boyunca ağlıyor nehir.
Göz yaşları meraklının; saf, beyaz, kar taneleri gibi;
Buz da don olmuş, havanın çiroz, kuru soğuğunda.
Duygusuz dönemlerde, yer bulmaya çalışıyor.
Yazdan kalan arta baharda, geçiyor sonbahara.
Açıyorsam, bil ki karıştırmamak için, şemsiyemi;
Gözyaşlarınla gözyaşlarımı, sanma engellerim:
Karışmazlar, seninkiler akıverip giderler ta
Aşağı değin. Bunaltmak istemem, kalanlarla tıkalı.

Sevgili bulutlar ve –ki- dev, geldiler yağmur üşüşüp.
Güçlü bir rüzgar çıktı Longman İngilizce kitabındaki.
Ters döndü onun şemsiyesi, şu müzeden çıkan asilsaze.
Sevdiğini arıyor, kağıt gemiye koydular askeri;
Islandıkça ağırlaşıyor; karabatak, battıkça çıkacak.
Kurşun Asker ve Kağıt Gemi’deki Nehir Şemsiyesi;
Nerden buldu bizimkileri, asilzadenin müze hayaleti?
İnmesinden önce, cereyanda küçük bebek kaldı,
Mama iskemlesinden; emekleyip koştu, açık
Pencereleri kapatmak için –rüzgara ellerini uzattı

Döndüğünde geri, Masalcı Dede onun yerini almıştı.
Tırmanmaya niyet etti iskemlesine, Cin Alicik.
Ne yaptığını bilmeden gelmiş oraya Masalcı Dede
De; bakındığı da yoklarda, tırmanıyor alicik hala.

Dokunur kurşun asker, uzaklıkları aşarak altı metreleri,
Dokunsa; donmuş güzelin düşünceleri de donmuş,
Taşbebek. Elbebek, gelbebek; durma uç güzel kelebek!
Doğa bir denek, hepsi de kendimizden geçerek …