Kurşun Asker Şiiri - Ahmet Kısa

Taş yerinde ağırdır derler...
Bana ne ki...
Taş değil, Kurşun Asker'im ben...
Adres sormam savrulduğum yerde...
Destanını yazarım göçebeliğin,
bayrağımın dalgalandığı her gönderde...
Harmanlarım acı gurbeti özümde, şehir şehir, köy köy...
Yorgun yıllar söyleşir, yüzümün derin çizgilerinde...
Sildirtmem alnımın helal terini kimselere...

Kurşun Asker için önemi yoktur baharın, güzün...
Mevsimsiz yaşar bütün ayrılıkları...
Her ayrılığında bir gözyaşı,
her gözyaşında bir sevda,
her sevdasında bir umut,
her umudunda bir dönüş hayali taşır köpüren mesafelerinde...

Hakkari Yüksekova'ya gittiniz mi hiç?
Şehrin lağım kokan derelerinde,
nice çocuklar gördüm baldırı çıplak,
tahterevalliyle, kaykayla henüz tanışamamış,
resmini çizersiniz, yoksulluğun ve yoksunluğun,
eğer ki mermi değmemiş düzgün bir duvar görebilirseniz...
Eylül ayında kar yağdığını bilir misiniz arsız tepelerine...
Yüksek dağların arasında,
bir ovaya rastladınız mı Şemdinli'ye uzanan...
Yükseldikçe sivrilir boz dağlar,
sivrildikçe daha da çok batar ciğerine bitmeyen yalnızlıklar...
Takvimleri yırttıkça, çoğalır sanki yapraklar,
daha da çok hissedilir sıla özlemi...

Operasyona katılacak Mehmetçik'in,
Mehter Marşıyla uğurlanışına şahit oldunuz mu hiç?
Güneydoğu'nun en uzak köşesinde,
dualara açılır eller, Allah'a en yakın...
Kara haber gitmesin memlekete sakın...
Ölmenin siyahı, hayatta kalmanın beyazı çağrıştırdığı can pazarında,
kurşun rengidir ölümle yaşam arasındaki ince çizgi...
Kurşuni görürsün havayı, suyu, toprağı...
Kızıl guruplar bile kurşunidir, güneşin solduğu yerde...
Haritaların gözünden gönlünden ırak karelerinde,
kurşun, en yanık türkülerini söyler,
yalçın kayalıklarda yankılanan nağmelerinde...
Kurşun, kurşunluğundan utanır,
saplandığı bir şehit göğsünde...
Gözükmeyen dağların yamaçlarında,
bir keklik şakır acı acı,
şakıdıkça ağıt olur,
Kurşun Asker'in yüreğinin közlendiği yerde...