Kurnaz Tilkinin Sonu...(şiirin devamı)

İşime yarar diye,
Buldum bir fino köpek.
İzi kokluyor ama,
Avdan çakmıyordu pek.

Ormanın kıyısında,
Varmış tilkinin ini.
Bulduğuma sevindim,
Görmesemde kendini.

Etrafta hayli fazla,
Tavuk-ördek tüyleri.
Meğerse bu namussuz,
Mahvetmiş köylüleri.

Çevreyi inceledim,
Yaptım ufak bir gezi.
İni gören bir yerde,
Yaptım kendime mevzi.

Aradaki mesafe,
Vardı kırk-elli adım.
İnin iki ağzından,
Birisini tıkadım.

Tavuğu bitirince,
Elbet çıkacak suya.
Metrisime çekilip,
Yattım hemen pusuya.

Tüfeğimi doğrultup,
Almıştım iyi nişan.
Ah...bir görsem tilkiyi,
Edecektim perişan! ..

Fazla zaman geçmeden,
Göründü iki kulak.
Sonra çıktı tamamen,
Bakındı salak-salak.

Kulağı görür görmez,
Kaldırmıştım horozu.
Sonra tam görününce,
Kaçırmadım bu pozu.

Dokununca tetiğe,
Acı bir çığlık attı! ..
Çırpındı,debelendi,
Uzanıp yere yattı.

Vardım baktım yanına,
Yatar post gibi cansız.
Tavuk çalmak iyimiydi?
Nasıl dedim,imansız! ..

Astım ağaç dalına,
Soydum hemen derisini.
Fino köpeğine verdim,
Ne var-ne yok gerisini.

Tuzladım bir güzelce,
Saman teptim postuna.
İbret olsun İrfani'nin,
Düşmanına dostuna! ..

İrfan Gökdemir.
şair İrfani (irfanibirfani)
Artvin-Ekim-1990