Kurnaz Koca Şiiri - Necip Zeybek

Ey bal arım,
Şifalı narım,
Göz pınarım,
Ey,canım karım,
İnan gayrı,
Senin bu hanede yerin ayrı.

Ey başımın tacı,
Senin yatağa düşmen,
Benim mezara girmemden daha acı.
Olmasa canım karım,
Bu haneye ben nasıl bakarım,
Yığılır bulaşık,çamaşır,
Olmasa karım, sırtımı kim kaşır?

Ey sihirli peri,
Nasıl bilmem değerini,
Evimin suyu selisin,
Kapısı,tokmağı, dört duvarı sensin;
Sen bu evin gözü, kulağı elisin.
Gürleyip esenisin.
Vesselam yoğu varı sensin.

Benim mi?
Ne işim olur bu evde?
Sen pişirirsin, ben yerim.
Sen temizlersin,ben kirletirim.
Çalışır üretirsin sen,
Ama ben,
Akşam gelip sabah giden yolcuyum.
Yatar eşek gibi sağa sola bakarım,
Arı gibi de sokarım...
Yok bir işim işte,
Ne hakkım olur ki,
Varım yoğum üç çocuğum,
Bir de karım…
Oyalanırım akşama kadar yağ pas içinde,
Fabrikada pis bir işte.
Değirmen değil ki ne öğütür bir hane,
Demek ki üç beş kuruşluk var benim de alış verişim.
Ama bak canım, yine de,
Bostan korkuluğu değilmişim işte!
Söz hakkım olmalı benim de...

Ne edersin,
O kadar kaba saba biri değilim,
İlim irfan sahibi bir centilmenim:
Son söz benim olsun;
Diğerleri senin…
Konuş dur, ne dersin!