Kureyşli bir yetimden öğrendim

Okuması-yazması olmayan
Ama eserini
Asırlardır insanoğlunun hatmedemediği
Bir yetimden öğrendim sevgiyi

Öyle sevgi ki
Tarifsiz…
Katkısız…
Katıksız…

Ben sevgiyi
Kureyşli bir yetimden öğrendim
Laf olsun diye
‘Yaratılanı sev yaratandan ötürü’ diyen
Edebiyat hokkabazlarından değil,
Önüne gelene ‘aşkım’ diyen
Sahtekârların kol gezdiği
Tarih ve coğrafyada
Kulak verince esen rüzgâra,
Doğan güneşe, yıldıza, aya…
Kureyşli bir yetimin sevdası düştü bağrıma

Ve bana
Çağlar sonra gelecek bana
Ne kadar hediye,
Ne kadar sevgi…

Hey gidinin Dünyası!
Sen başkasında gördün mü,
Böyle bir sevda?

Çağlar boyu
Her yetimin başını onun eli okşadı,
Her mazlum yanında hissetti onu,
‘Korkma Allah bizimledir’ dedi
Darda kalana,
Yol gösterdi taşa tapana
Merhamet diledi
kendine taş atana,
Ve yıllar sonra
Taş atanların çocukları
Allah, Allah nidalarıyla
Kendilerini fillerin önüne atarak
Kanatlanıp yükseldiler onun yanına...

Hey gidinin Dünyası!
Sen sevgiyi kimden öğrendin?
Senden başkasını gözü görmeyen,
Senin için her şeyi yapan
Dalkavuklardan mı?

Ben sevgiyi
Allah’ı sevmeyi bilen
Bir yetimden öğrendim.
O’nu sevmeye yetiyorsa yüreğin
O’nun dışındakilerin
Hepsine yeter bu sevgi.
Ve
O’nun dışındakilerin
Düşmanlığı vız gelir…

Ben sevgiyi Kureyşli bir yetimden öğrendim.