Küresel ısınma Şiiri - Ersal Özkan

Çok değil, otuz yıl önce
Sabah erkenden heycanla açılan
Kocaman düğmeli,radyolarımız
Hergün aynı saatte dinlenen
Arkası yarınlarımız vardı.
Ekmeğin tadını
Kışın rengini
Kaybetmediği yıllardı
Herkes kendi sahnesinin
dekorunu kurardı düşlerine
Henüz küstürmemiştik iyi adamları
Siyah beyaz ilk filimler
buram buram biz kokardı
Hepimiz mahallenin,en iyi delikanlısı
olma telaşında
Bir fincan kahvenin,kırk yıl hatırı vardı,

Çocuklar,henüz teknoloji tarafından kandırılmamış
Masum hırsızlığında komşu bahçesinin
İp atlayan,uçurtma uçuran
Üstü başı çamura bulanmış
Elifce bir sevdanın yorgunluğunda
erkenden yatardı

Önce çocukluk kahramanlarımızı küstürdük
Sonra dertleştiğimiz bakkalı
Herkesin adresini ezbere bilen
daha nice sokak elemanlarını
Pozacıyı,pamuk helvacıyı
Sessizce uğurladık

Ne kalaylı kaplarımız
ne sonsuz sevdalarımız
Ne de yağ tenekelerine ektiğimiz
fesleğen çiceğimiz yok artık
Sadece onlar mı
Özenle katlanan,gözyaşıyla ıslanmış
Bir ucu yakılmış mektuplarımızda yok
Uçurtmalar takılmıyor artık tellere
Ve biz yüksek binalardan seyrediyoruz şehri
Küçük kaygılar içinde sitres biriktirirken,heybemize
Aşk falı baktığımız papatya
kapımızın önüne gelen,sütçü
Gazete,dağıtan o,esmer çocuk yok artık
Şehir çılgın çocukluğunu kaybetti
Pastorize geçen bir ömrün
son deminde
Mevsim,küresel ısınma
Yıl, ikibin yedi